Ali̇m i̇le talebesi̇

Alimlerden biri, talebesi ile gezerken, 

bir tarlanın yanındaki ağaçlardan birinin altında 

eski bir çift ayakkabı gördüler. 

Belli ki civarda çalışan birisinin ayakkabısıydı. 

Talebe : 

"Hocam bu ayakkabıyı saklasak da, 

sahibi geldiğinde ayakkabısını bulamayınca, 

o anki halini seyretsek, ne dersin dedi. ?

Hoca:

"Sevincimizi başkalarının üzüntüsü üzerine kurmak 

doğru değildir. Gel şöyle yapalım, 

sen zengin bir ailenin çocuğusun, 

bu ayakkabının içine bir miktar para bırak, 

sahibi gelip bunu gördüğü zamanki 

sevincini seyredelim"  dedi.

Talebe bu teklifi daha güzel buldu ve 

adamın yakkabısının içine bir miktar para koydu.

Hocası ile görünmeyecek şekilde 

bir ağacın arkasına saklandılar. 

Bir müddet sonra, ayakkabının sahibi geldi. 

Elbiselerini değiştirdi,ayakkabısını giyerken 

içinde bir şey olduğunu farketti. 

Baktığında bunun para olduğunu gördü. 

Bir müddet etrafına bakındı,

hic kimseyi göremeyince, 

dizleri üserine oturdu ve ellerini açıp: 

" Ya Rabbi, eşimin hasta, 

çocuklarımın aç olduğu 

Sence malumdur,verdiğin bu nimet için 

Sana sonsuz şükürler olsun," 

deyip gözyaşlarına boğuldu 

ve uzun bir süre  ağladı. 

Bunu gören Hoca ile talebesi de 

göz yaşlarını tutamadılar...

Sonra Hoca talebesine döndü :

" Bu  ilk  tekliften daha güzel olmadı mı , 

şu an daha mutlu değilmisin ? dedi. 

Talebesi: 

" Evet Hocam, daha sevinçliyim. 

Şimdi,daha evvel anlamadığım şu  

cümlenin manasını anladım : 

Verdiğin zaman,

aldığın zamankinden daha mutlu olursun”.

Hocası dedi ki: 

"Evladım Güçlü ve haklı olduğunda affetmek: 

Vermektir."

"Yokluğunda kardeşine dua etmek:  Vermektir."

 "Haksız iken özür dileyebilmek: Vermektir."

 "Başkasının ırzına kem gözle bakmamak: Vermektir.

"İnsanların gönüllerine sevinç ekmek:  Vermektir...

Sevincimizi başkalarının üzüntüsü üzerine değil 

sevinci üzerine kurmak Vermektir

Rabb'im bizi veren ellerden eylesin amin.