saçları gri gözleri mavi
bir tren yaklaşıyor sanki
akıp gittiler gözlerimden
beklediğim değildi belki

vakit geceyarısı olduğundan
kimseler geçmez oldu buradan
gözyaşlarım süzülürken duvardan
uyuklaya kalmıştı  bekçi

bir istasyon boşalır biri dolardı
ayrılanlar burada el sallardı
o günlerden birşey kalmadı
yenilmeyen ben varım şimdi

artık bütün sevinçleri kaybolmuş
belkide trenler unutulmuş
çünki hiçbir beklenen gelmiyormuş
üşürmüş tutmayan eli


20 ekim 2020