Bir şiirin toprağına ekiyorum harflerimi
Bir sözcük ağlıyor nağmeleri doruklara yayılan
Boynu bükülüyor açtıkça çiçeklerimin
Ruhumdan taşıyor bir çocuğun çürük gülüşleri

Uzun öğle saatlerinin belini kırıncaya kadar akşam
Yığılıyor önümde kara trenler
Tüm düşüncelerimin başladığı bu yerde

Soğuk havanın yüzü
Öyle bir bakıyor ki
Vicdansız ev sahibi gibi
Vagonlarıma itiyor beni