En hazin günler sokağında geçti
Bekledim köşe başında göreyim diye
Bakıp durdum saatlerce beyaz perdeye
Ya evde değildin yada bakmadın
Neredeydin o eve gelmedin mi hic
Sahiden sen beni görmedin mi hiç
Kaç defa gittim geriye döndüm
Yanımdan geçtin görmedin mi sen
Telefonun sesini duymadın mı sen.

Kar dursa, yağmur başlardı
Titrerdim soğukta ayrılamazdım
Görenler bana şaşardı
Ne bekliyorsun diyenlere anlatamazdım.

Perşembeydi evet perşembe
Nisanın biriydi sanırım
Perden kıpırdadı penceren açıldı
Nihayet dedim nihayet
Gülerek el salladığını şimdiki gibi hatırlarım
Tam cevap verecektim ki
Ben değilmişim o el salladığın
Yıkıldım mı, çöktüm mü bilemedim
Neden diye sana hiç söyleyemedim
Gözlerim doldu, doldu boşaldı
Bir daha o sokağa gidemedim.

Artık her yer benim için yarı açık cezaeviydi
Günler, aylar geçmezdi
Duydum ki bir gün onunla kaçmışsın
Annen, babanı perişan bırakmışsın
Çok geçmeden o malum haberini aldım
O serseri kirli işlerinden hapse tıkılmış
Seninle masum yovrun ağlarmış.

Tek bir karşılık beklemeden
Beni istemedi demeden
Bana koş desen denizde koşardım
Bana gel desen gökte uçardım.

Yalnızım hazan yaprağı gibi kuru
Seneler asır oldu ağarttı saçları
Hasret alev aldı eritti taşları
kırgınım içimden çıkmaz bu acı
Bilmiyorum nerdesin şimdi 
Seni beklemek beni bitirdi.




Mustafa Yaman 
12.6.2023