meydanlar boştu yasakken

ben kendim ölçtüm inanın bana

nabzımın ayak seslerini

fısıldayan tatlı iğrenç günaha tutuldum bir sokakta

çekti aldı içeri meydanlar boşken

şehvetle titreyen bir uyanıştan

yazmak gelmiyor içimden

sadece tepki veriyorum.


bütün bir gün boyu kulaklarım

evet bütün bir gün boyu çınladı

beynimin arka bahçesi kurak bir ırmak gibi

susuz nasıl çağladı

durmadan büyüyordu gözlerimde

sürünüyordum bir yerden bir yere

bu değil elbet söylemek istedigim 

zamanın ölüyordu bedenimde

söz konusu olan hislerim

alelacele kapanıp kaldığım

Sükûnet bulduğum yegâne meskenim.


o günden sonra elmas gibi yontuyordu düşünceler

ihanetin kırbacı acıtıyordu canımı

düşünmek istemiyordum o kaldırımları

bir gül bahçesiydi ama dikenleri vardı

kanatan yara açan

felekten çaldığım o mahrem  anı

örtbas edecek kadar yalancımıydım

yoksa bir zavallımıydım....