ÇEKMEYEN BİLMEZ

Yüreğe akarasa hicranın seli
Ağlayan yakup'u el sanır deli
Önünde solarsa gönlünün gülü
Bu derdi elemi çekmeyen bimez

Bağbanın vurursa ruhuna aşı
Kanarsa ciğerde yaralar başı
Yanan gönlün rahmetidir göz yaşı
Gözlerinden perde kalkmayan bilmez

Gözün bebeğini kurban alanda
Sabır aşlarına katık olanda
Dayanmaktan beden aciz kalanda
Boynunu aczile bükmeyen bilmez

Ceylan gözlüm öyle aciz bakanda
Şu sinemi kor ateşe yakanada
Yaşamaktan usanıpta bıkanda
Yüreğinden yanık kokmayan bilmez

Dert çekip halimi bileni getir
Yoksa bu atışma faslını bitir
Doğrar ciğerimi çileden satır
Gönlünü odlara yakmayan bilmez


Alana hikmattir onun her işi
Acı hızlandırır dosta varışı
Eğeriz edeple günahkar  başı
Sabırla dişini sıkmayan bilmez

Yüreği yanıklar su diye ağlar
Sular baş yere kor susuza çalar
Bir nağme gönlümü sonsuza bağlar
Katreyim deryaya akmayan bilmez

Mecaz köprüsünden geçerse yolun
Yare bülbül olur çözülür dilin
Kovan yağma olsun alırsan balın
Hiçlik makamına çıkmayan bilmez

Ne varlık ne yokluk bize kar değil
Melametlik aşıklara ar   değil
Maksudumz Hak'tır gayrı yar değil
Nefsin kalasını yıkmayan bilmez

Gönül dilim nazım niyazım yâre
Haşa isyaım yok kesse bin pare
Hepimiz yolcuyuz o kara yere
Ecel terlerini dökmeyen bilmez