Card image cap
Aforizmalar


(1)



(Ruhum emdi gökleri vehminden kaçmak için

Yıldızlar da hapsolmuş tılsımı açmak için)



*


Dün hercai , yarından ümitsizim ne gezer ?

Vicdan sokaklarında ayak seslerim gezer

Ben güneşin bağrında alevlenen bir külüm

Ben güller bahçesinde gülden ayrı bülbülüm

Vicdanımın sırtında taşınan kimsesizim

Aşkların körfezinde köpüren bir denizim

Ey gökler meded eyle bulutlar ağlamasın !

Kahredip rıhtımlara denizler çağlamasın !

Vehim değil , düş değil , vicdanımın sesi bu

Bağrımda figan eden hayat meselesi bu

Kurşunlar vurdu beni topraklara serildim

Öldüm binkez tenhada ölümümle dirildim

Lokman hekim kâr etmez ecinnili sarayım

İnsanlık aleminde kapanmaz bir yarayım

Sevda bahçelerime düşüverdi kırağı

Terketti peri kızı kimsesiz kaldı dağı

Saçlarım kavrulurken kirpikler ağarır mı ?

Ey vicdan sokağına isyanlarım varır mı ?

Kafi gelirdi bana sevinseydi bir yanım

Sokaklar kadar ıssız mezarlar kadar darım

Ölüm kussa silahlar kılıçlar çıksa kından

Düşmanları neyleyim bıkmışım vicdanımdan

Bir kuş düşse dalından çıkıveren can benim

Vicdanlar sinesinde biçare vicdan benim

Bir aş değil , su değil , nasıl olsun ihtiyaç ?

Sen kendine dost ol da yalnız vicdanından kaç !


(2)


Benimdir yolcuların uğramadığı durak

Benimdir asumanın ağlamadığı kurak

Ben kahır sağnağının tükenmeyen oluğu

Ben nefes gülzarının hapsedilmiş soluğu

Ben kimse bulamayan tutturacak yasını

Ben toprak kabul etmez yapsam da nadasını

Ben kendi sinesinde hapsedilmiş boğulmuş

Heyhat ben varken nasıl bu dünya da doğulmuş?

Ne çiçekler yeşerir ne güneş doğar bende

Kim içimde ki nadan acep kim ağlar bende?

Yıllardır sokağımın başında ki deliye

Yalvarırım şu beni yanına alsın diye

Benden ürkerler diye kapıları açamam

İşgalde rıhtımlarım fizan'a da kaçamam

Ben kendime ırağım ben kendim bana mazi

Ruhumu şehid eden vicdanım artık gazi

Taş duvarlar kadar yok bu dünya da değerim

Üryan olsam utanmaz vücudum da ki derim

Ben bir hapis kaçkını ben boyun eğdi bana

Neyleyim ah-ü zarım vicdanım değdi bana

Fırlatıp atabilsem ayağımdan izleri

Bir damla terim düşse kirletir denizleri

Bir ölümlü kul gibi yaşayarak dünya da

Ona da varamayan son nefeslik rüya da .



k a gazioğlu