Hüseyin gazi göktepe fotoğraf anısı

2019 un son zamanları günlerden pazar bir sabah kalktım, annem kahvaltıya çağırdı hele bir gitmede göteyim, hele biraz gecik o zaman kork işte hasta filan dinlemez atar fırçayı.

Mutfağa gittim Huriye Hanım donatmış sofrayı, ama ne eksik ?

Açık bir çay olmazsa kahvaltı yapılırmı hiç?

Hele ben, annem gözlerime bakıyor biliyor huyumu.

Onu daha fazla yormak istemiyorum 

Istahsız bir kahvaltı yapıyorum sonra doğru yatağa, ama ne fayda? 

Yatağın içerisinde yarım saat bir o yana bir bu yana döndüktan sonra anca uyuyabiliyorum.

Tam uyudum derken kulaklarım çınlıyor birden,

= Abi, abi, sana diyorum heyy!

Gözlerimi açıyorum halsizce 

= Ne var?

= Bakkala gidelim

= Hastayım ben

= Ama ne olur lütfen 

Tam kızacakken aklıma çocukluğum geliyor, en küçük bir şey beni çok mutlu etmeye veya çok üzmeye yetiyordu 

En en en ufak şeyler bile

Yetişkinler bir yere gidince peşlerinden gitmeye kalkardım

Götürmediklerinde ise üzülüp ağlardım.

Onların bana ayırdığı küçücük bir zaman seni çok seviyorum demeye istediğim olmadığı zaman ise seni hiç sevmiyorum demeye eşdeğerdi

Çocukların kendi çaplarında yarattığı ufak ama dev mutluluklar vardır

Geri tepdiğimiz zaman başlarına dünya yıkılır.

Ben tüm bunları düşünürken, ufaklık ümidini kesmiş omuzlarını düşürmüş başını eğmiş gidiyordu

İçinden abim beni hiç sevmiyor dediğine eminim 

Zincirlerimi kırıyor (Hastalığın yorgunluğu) peşinden gidiyorum ufaklığın, tutuyorum kolundan.

= Hadi gidelim

Mutluluğu gözlerinden okunuyor 

Çıkıyoruz yola

Yolda başlıyor yine

= Abi fotoğrafımızı çeker misin?