Daha ne gördün ki sen hangi acıyı tattın
Fırtına yaprakların döktüğünde görürsün
Hangi derdin üstüne bir yenisini kattın
Boynunu garip gibi büktüğünde görürsün

Kimler yok şu dünyada sessiz sakin ağlayan
Yanan har ateşlerde yüreğini dağlayan
Çoğunun gözyaşları olmuş sanki çağlayan
Karanlıklar üstüne çöktüğünde görürürsün

Sen misin yalnızlığı, çileleri bürünen
Umudu ilaç edip yaralara sürünen
Uzaktan baktığında sana ne var görünen
Dertler seni kabir’e çektiğinde görürsün

Yaraların kanayıp sancıyla sızlandın mı?
Çaresizlik içinde yanarak közlendin mi?
Olmayan dileklere ağlayıp nazlandın mı?
Umudu yüreğine ektiğin de görürsün

Öyle rüzgâr eser ki, tutunamaz dalların
Nasıl perişan olur, bilemezsin hallerin
Her gün duaya kalkar bir umutla ellerin
Hayat seni kökünden söktüğünde görürsün

Beterin beteri var,kim var ki çok huzurlu
Herkesin bir derdi var, bir yerleri kusurlu
Hiçbir şey tam olmuyor, çıkıyor hep kesirli
Gözlerin pınar olup, aktığında görürsün

Koşturup yıllar boyu,ömrünü tamamlarsın
Dönüp bakıp geriye, hataların anlarsın
Haktan gelen emir’i ,sükût eder dinlersin
Acılar şu canını, yaktığında görürsün

İşte böyle geçiyor, bu hayat yokuş iniş
Zaman geçip gidiyor, başlıyor sonra siniş
Arzuların soğuyor, oluyor sonra sönüş
Şu dünyanı başına ,yıktığında görürsün

Ayhan Kocabay
19.03.2019